La Repuvlika Romana (en latin: Res publica Populi Romani, Roma o Senatus Populusque Romanus) fue un periodo de la estoria de Roma karakterizado por el regimen repuvlikano komo forma de estado, ke se ekstende desde el 509 aEK, kuando se metio fin a la monarkiya romana kon la arrondjamiento del ultimo rey, Lusio Tarkinio el Soverbio, fin el 27 aEK, la data en ke tuvo su inisio el Imperio Romano.

La Repuvlika Romana konsolido su poder en el sentro de Italia durante el seglo V aEK i en los seglos IV i III aEK se forso komo potensia dominante de la peninsula italiana sometiendo a los otros puevlos de la rejion i opozando a los sivdades-estados gregos del sur. En la segunda mitad del seglo III aEK ekstendio su poder afuera de Italia, lo ke la yevo a una seria de guerras kon las otras grandes potensias del Mediterraneo, en los ke vensio a Kartago i Masedonia, aneksandose sus tierras de pais.

En los anyos siguientes, siendo ya la mijor potensia del Mediterraneo se ekspandio su poder sovre las sivdados-estados gregos; el reyno de Pergamo fue adjuntado a la Repuvlika i en el seglo I aEK konkuisto las kostas de Oriente Proksimo, estonses en poder de Persia i de los piratas silisios. Durante el periodo ke abrasa el final del seglo II aEK i el seglo I a.k.e., Roma eksperimento grandes trokos politikos, provokados por una kriza konsegwente de un sistema akostumbrado a dirigir solo a los romanos i no adekuado para kontrolar un gran imperio. En este tiempo se intensifiko la kompetision por las ofisios majistrales entre la aristokrasia romana, kreando irreparavles frakturas politikas ke estemperearían a la Repuvlika kon tres grandes guerras siviles; estas guerras terminarían destruyendo la Repuvlika, i resultando en una mueva etapa de la estoria de Roma: el Imperio Romano.